به طور کلی ضایعات فلزی از حیث نحوه ایجاد به دو گروه تقسیم میشود:
- ضایعات نو
- ضایعات کهنه
- ضایعات نو: بیشتر به صورت عمده و اغلب مربوط به صنعتگران، کارخانجات، کارگاه ها و ... میباشد و خود به دو گروه تقسیم میشود
- ضـایعات: مواردی که به دلیل عدم استاندارد تولید، کنار گذاشته میشود.
- زائـدات: قطعات حاصل از برش یا پرس محصول است و در روند تولید غیر قابل استفاده هستند. در واقع همان ضایعات مواد اولیه است که اصطلاحا دورریز یا دم قیچی نیز به آنها گفته میشود.
- ضایعات کهنه: وسایلی است که پس از استفاده مکرر، عمر مفید آنها به پایان رسیده و از نظر صاحب آن بی ارزش به حساب می‌آید. این گروه از ضایعات مرتبط با صنعتگران و عموم مردم میباشد. از قبیل رایانه‌های قدیمی، ماشین آلات فرسوده، در و پنجره های تعویض شده، وسایل باقیمانده از بازسازی و ... که قابل بازیافت باشد.
که در ادامه به شرح مختصری از آن می‌پردازیم.
تفاوت ضایعات نو و کهنه
- ضایعات نو از لحاظ کیفیت و جنس، با مواد نو به کار برده شده در تولید برابری می‌کند. ولی ضایعات کهنه عمدتا عمر مفید خود را طی کرده و کیفیت پائین‌تری دارد.
- رنگ ضایعات نو کاملا مشابه با همان فلزات اولیه تولیدی است ولی ضایعات کهنه بر اثر استفاده و مجاورت با هوا، رطوبت و خوردگی، دچار تغییر رنگ شده و برای تشخیص رنگ اصلی ضایعات فلزات کهنه، باید حتما روی سطح آنها خراشی ایجاد کرد تا رنگ اولیه آن فلز مشاهده شود.
- بدیهی است با وجود تفاوت‌‌های فوق از لحاظ کیفیت، جنس و ظاهر ضایعات، ارزش مالی ضایعات کهنه به میزان آلودگی یا ناخالصی یا تغییر شکل ماهوی آن از ضایعات نو کمتر میباشد.
